Deze post gaan vandaag gaan over de mijn gastric bypass. Zoals ik eerder al vermelde heb ik op 3 april 2018 een gastric bypass laten uitvoeren (een maagverkleining). Dat wil zeggen dat ze je maag een aanzienlijk stuk verkleinen, maar ook je dunne darm omleiden, waardoor je voedingsstoffen (en dus ook vetten) minder gaat opnemen, zodat je kan afvallen.
Ik moest me om 8u30 aanmelden in het ziekenhuis en ik kreeg een kamer toegewezen.
Er werden nog pre-operatieve parameters genomen (zoals bloeddruk, pols, temperatuur en gewicht), zodat ze dit in hun dossier konden noteren. Ik kreeg een spuitje tegen het flebitis en moest ook een ziekenhuisschortje en steunkousen aantrekken (heel sexy…).
De kinesist kwam langs en legde me uit hoe ik mijn ademhaling kon trainen na de operatie, aan de hand van een spirometer (Coach 2). Na de operatie hebben veel mensen het moeilijk om goed te ademen, door de pijn, waardoor ze er belang aan hechten om dit op voorhand al uit te leggen en te laten trainen na de operatie. Ik zou de spirometer 5x/u moeten gebruiken.
Een uur later kwam de verpleegkundige mij halen om met mijn bed naar de operatiezaal te rijden. Daar is altijd een “wachtzone”, waar ik ook nog een tijdje heb liggen wachten. Gelukkig lagen er dekens op mijn bed, want het was daar wel wat frisjes 🙂 .
Een verpleegkundige kwam me uit de wachtzone halen en reed me met mijn bed tot voor de operatiezaal. Ik moest dan van mijn bed wandelen en op de operatietafel gaan liggen. Daar hangen bepaalde onderdelen aan die specifiek dienen voor je armen en benen. De anesthesist kwam een infuus prikken, zodat ze medicatie konden toedienen en me in slaap konden doen. Er werden ook een soort kousen over mijn benen getrokken (over mijn steunkousen) maar dat kon ik niet goed zien aangezien ik al op de tafel lag met in mijn linkerarm een infuus en rond mijn rechterarm zat een cuff om mijn bloeddruk te meten. Het was er wel verschrikkelijk koud! Ik heb liggen rillen van de kou, tot ze mij in slaap hebben gedaan.
Ik werd wakker terwijl ze de beademingstube uit mijn mond haalden en had meteen een vieze smaak in mijn mond. Spoelen mocht nog niet, want dat was veel te vroeg.
Ik werd naar de recovery gebracht om mijn roes nog wat verder uit te slapen, maar er gebeurde daar zo veel, dat ik eigenlijk gewoon wakker ben gebleven (leve hoogsensitiviteit en een overload aan prikkels). Ik werd wel ineens erg misselijk en heb dan ook moeten overgeven; dit waren vooral bloed en slijmen die in mijn maag waren achtergebleven. Ik kreeg meteen iets tegen de misselijkheid (Ondansetron) en ook mijn lakens werden ververst. Ik moest nog een tijdje wachten en begon terug misselijk te worden. Er werd nog iets tegen de misselijkheid gegeven (Litican) en ik mocht terug naar mijn kamer gaan, waar mijn papa zat te wachten. In totaal ben ik ongeveer een viertal uur weggeweest.
In de loop van de dag ging het redelijk, maar ik kreeg wel heel felle steken in mijn linkerzij, waardoor het op die momenten moeilijk was om goed door te ademen. Die pijn werd veroorzaakt door de lucht die ze inblazen tijdens de operatie. De lucht zorgt er voor dat de chirurg meer plaats heeft om in te werken, maar die lucht moet na de operatie vanzelf verdwijnen en stijgt wat in je lichaam, wat die pijnlijke steken veroorzaakt. Ik had op voorhand al gelezen dat rondwandelen hiervoor zou helpen, maar ik zou pas rond 22u uit mijn bed mogen. Pijnstilling werd om de x aantal uur gegeven via mijn infuus. De chirurg kwam ook nog langs en liet weten dat de operatie vlot verlopen was.
Die nacht heb ik niet veel geslapen; pijn, nieuw bed, andere omgeving,… Ik was blij dat het ochtend werd. Ik kreeg medicatie tegen de pijn en misselijkheid, iets om mijn slijmen op te lossen en een aërosol. In de voormiddag kwam de diëtiste de dieetrichtlijnen nog eens bespreken en de kinesist kwam nog eens langs voor ademhalingsoefeningen te doen. Ik kreeg ook de eerste 50 ml water! Ik mocht vanaf dan 50 ml per uur drinken en ik was daar heel blij om.
Tijdens de ochtendverzorging hielp de verpleging me met mijn voeten en benen te wassen en deden ze mijn steunkousen terug aan. Ze hielpen me ook uit het bed en wasten mijn rug, want dat lukte toen niet zelf. Ook de 5 wondjes die ik op mij buik had werden verzorgd.
De chirurg kwam met zijn assistent langs en vroeg hoe het met me was, gaf nog enkele richtlijnen en vertelde me dat ik die avond naar huis zou mogen gaan. Zijn collega zou in de loop van de avond nog langskomen met het nodige papierwerk.
In de namiddag kreeg ik een nieuwe weegschaal en werd er uitgelegd dat ik 1x/week mijn gewicht zou moeten doorgeven via het digitale platform dat zij gebruiken. Tegen de avond aan begon ik terug misselijk te worden (ik denk van het water) en werd er terug medicatie tegen de misselijkheid gegeven, voor mijn infuus werd verwijderd. De assistent van de chirurg kwam langs en besprak het verdere verloop voor thuis. Tegen 19u was ik thuis en ben ik meteen in mijn eigen bed gaan liggen, want geef toe, je eigen bed is nog altijd het beste hé 🙂
Over hoe het dan ging wanneer ik mocht beginnen eten vertel ik jullie in mijn volgende post!
Sonda xx
To be a sugarfree me 